Ζεῦ πάτερ, ὑψίδρομον πυραυγέα κόσμον ἐλαύνων, στράπτων αἰθερίου στεροπῆς πανυπέρτατον αἴγλην, παμμακάρων ἕδρανον θείαις βρονταῖσι τινάσσων, νάμασι παννεφέλοις στεροπὴν φλεγέθουσαν ἀναίθων, λαίλαπας, ὄμβρους, πρηστῆρας κρατερούς τε κεραυνούς, βάλλων ἐς ῥοθίους φλογερούς, βελέεσσι καλύπτων παμφλέκτους, κρατερούς, φρικώδεας, ὀμβριμοθύμους, πτηνὸν ὅπλον δεινόν, κλονοκάρδιον, ὀρθοέθειρον, αἰφνίδιον, βρονταῖον, ἀνίκητον βέλος ἁγνόν, ῥοίζου ἀπειρεσίου δινεύμασι παμφάγον ὁρμήν, ἄρρηκτον, βαρύθυμον, ἀμαιμάκετον πρηστῆρα οὐράνιον βέλος ὀξὺ καταιβάτου αἰθαλόεντος, ὃν καὶ γαῖα πέφρικε θάλασσά τε παμφανόωντα, καὶ θῆρες πτήσσουσιν, ὅταν κτύπος οὖας ἐσέλθηι· μαρμαίρει δὲ πρόσωπ᾽ αὐγαῖς, σμαραγεῖ δὲ κεραυνὸς αἰθέρος ἐν γυάλοισι· διαρρήξας δὲ χιτῶνα οὐράνιον προκάλυμμα βάλλεις ἀργῆτα κεραυνόν. ἀλλά, μάκαρ, θυμὸν κύμασι πόντου ἠδ᾽ ὀρέων κορυφαῖσι· τὸ σὸν κράτος ἴσμεν ἅπαντες. ἀλλὰ χαρεὶς λοιβαῖσι δίδου φρεσὶν αἴσιμα πάντα ζωήν τ᾽ ὀλβιόθυμον, ὁμοῦ θ᾽ ὑγίειαν ἄνασσαν εἰρήνην τε θεόν, κουροτρόφον, ἀγλαότιμον, καὶ βίον εὐθύμοισιν ἀεὶ θάλλοντα λογισμοῖς.
Απόδοση:
Δία πατέρα μας, που οδηγείς τον λαμπρό κόσμον, που βροντάει ψηλά και παράγεις την υψηλότατη λάμψη της αιθέριας αστραπής, συ που με τις θεϊκές βροντές σου τινάζεις (τραντάζεις) τον θρόνο των πανευτυχών θεών και ανάβεις την φλογερή αστραπή μέσο από τα νερά, που είναι σκεπασμένα από σύννεφα και στέλνεις τις λαίλαπες, τις βροχές, τις ανεμοθύελλες, τους ισχυρούς κεραυνούς, που είναι φλογεροί, ορμητικοί, φρικώδεις, ισχυρόκαρδοι, θορυβώδεις, γεμάτοι φλόγα και σκεπάζεις με τα σύννεφα το φοβερό πετούμενο όπλο (τον κεραυνό), που κλονίζει τις καρδιές και προκαλεί ανατριχίλα, που έρχεται αιφνιδιαστικά και είναι βροντερό, αγνό βέλος ακατανίκητο, με τους στροβίλους του απέραντου σφυρίγματος, που τρώει τα πάντα κατά την ορμητική του κίνηση, αδιάρρηκτα αγανακτισμένο, ακαταμάχητο, το οξύ ουράνιο βέλος του φλογερού κεραυνού, που κατεβαίνει με βροντές κι αστραπές, για τον οποίον και η γη αισθάνεται φρίκη (ανατριχίλα) και η πάμφωτη θάλασσα και τα θηρία τον φοβούνται όταν ο χτύπος (του κεραυνού) εισέλθει στο αυτί τους (Όταν τον ακούσουν) λάμπουν τα πρόσωπα των από τις λάμψεις (του κεραυνού). Όταν πέφτει ο κεραυνός στις κοιλάδες του αιθέρα (στον θόλο του ουρανού), όταν όμως διάρρηξης (διάσχισης) τον χιτώνα, που είναι το προκάλυμμα του ουρανού, χαλαρώνεις τον απαστράπτοντα κεραυνό.
Αλλά, μακάριε, ρίξε τον βαρύ θυμό σου στα κύματα του πόντου και στις κορυφές των βουνών, διότι την δύναμή σου την γνωρίζουμε όλοι.
Άλλα συ προς χάριν της σπονδής δώσε στον νουν πάντα τα ορθά (τα πρέποντα) και ζωή ευτυχισμένη και μαζί μ’ αυτά την βασίλισσα υγεία και την θεά Ειρήνη, που τρέφει τα παιδιά, την πολυτίμητη και βίο που θα θάλλει (να είναι πλήρης) από εύθυμους λογισμούς.
