Αρχαίοι Έλληνες Δια-στοχαστές, Δια-νοούμενοι, Επιστήμονες και Φιλόσοφοι με πλήθος, απειράριθμες ιδέες και επιστημονικές ανακαλύψεις που αρκετές από αυτές, έφτασαν μέσα από τα βιβλία τους στο σήμερα, ενώ πολλαπλάσιες αυτών, τις έκαψαν οι επελάσεις των βαρβάρων, Έλληνες και Ρωμαίους διώκτες της γνώσης, Βυζαντινούς χριστιανούς επισκόπους, στο πέρασμα των αιώνων, μαζί με βιβλιοθήκες γεμάτες με θησαυρούς Γνώσης και Σοφίας.
Οι μεγάλοι φιλόσοφοι δεν κινδύνευαν μόνο από τους μισαλλόδοξους και εγωπαθείς άρχοντες κάθε εποχής, χριστιανούς ή μη, αλλά και από την θεούσα μάζα. Ο ζωάνθρωπος- μαζάνθρωπος, κάθε εποχής και χρόνου, είναι ο εκτελεστής, το χέρι, η δράση, η εφαρμογή των άψυχων αρχόντων κάθε συντηρητικού κατεστημένου.
Έτσι οι Έλληνες Φιλόσοφοι, αυτοί οι μεγάλοι Νόες κινδύνευσαν, εξορίστηκαν, υπέφεραν, θανατώθηκαν από την ανθρωπομάζα, που ανάμεσα της ήταν καταδικασμένοι να ζήσουν.
Ο Ξενοφάνης εξορίστηκε.
Ο Πυθαγόρας έγινε σκλάβος στην Βαβυλώνα, δικάστηκε για αθεΐα και διαφθορά των νέων, αργότερα εξορίστηκε και οι οπαδοί του κάηκαν μέσα στην σχολή τους ζωντανοί.
Ο Ίππασος εκδιώχθηκε επειδή κοινοποίησε τα απόρρητα της Πυθαγόρειας σχολής και θανατώθηκε με πνιγμό από τους ιερείς και συμπολίτες του.
Ο Διογένης ο Απολλωνιάτης εκδιώχθηκε στην Αθήνα με την κατηγορία της αθεΐας.
Ο Φαληρεύς, μας λέει ότι ο Διογένης, κινδύνευσε να διωχθεί στην Αθήνα, διότι θεωρούσε τον αέρα αρχή του παντός, αυτός όμως ο αέρας ήταν πνευματική δύναμη κατ΄ αυτόν που τον ταύτιζε με τον Θεό.
Ο Ζήνωνας ο Ελεάτης καταδικάστηκε σε θάνατο από τον τύραννο της πατρίδας του.
Ο Σωκράτης καταδικάστηκε δια ασέβεια, διότι κατά την κατηγορία, δίδασκε νέες θεότητες στην πόλη της Αθήνας.
Ο Πλάτωνας αναγκάστηκε να φύγει από την Αθήνα μετά τον θάνατο του Σωκράτη, εφόσον το κλίμα ήταν βαρύ, ενώ πουλήθηκε και ως σκλάβος από τους Σπαρτιάτες.
Ο Φιλόλαος εκδιώχθηκε μαζί με άλλους Πυθαγόρειους της Μεγάλης Ελλάδας κατά τον διωγμό τους το 430 π.Χ.
Ο Ανάξαρχος ο Αβδηρίτης θανατώθηκε από τον Αλέξανδρο τον Μακεδόνα.
Ο Διογένης ο Κυνικός εξορίστηκε και πουλήθηκε ως δούλος.
Ο Σπεύσιππος χαρακτηρίστηκε άθεος.
Ο Αριστοτέλης έφυγε από την Αθήνα, διότι κινδύνεψε να κατηγορηθεί για ασέβεια.
Ο Καλλισθένης ο Ολύνθιος θανατώθηκε από τον Μ. Αλέξανδρο ως συνωμότης.
Ο Μενέδημος ο Ερετριεύς εξορίστηκε ως ύποπτος για προδοσία.
Ο Αρίσταρχος ο Σάμιος κατηγορήθηκε για ασέβεια, επειδή υποστήριξε το ηλιοκεντρικό σύστημα.
Ο Ηγησίας εκδιώχθηκε από την Αλεξάνδρεια, διότι η διδασκαλία του είχε ολέθρια επίδραση στους νέους.
Ο Βίων ο Βορυσθενίτης πουλήθηκε ως σκλάβος.
Η Υπατία την Αλεξανδρινή βασανίστηκε απάνθρωπα και δολοφονήθηκε από τον χριστιανό επίσκοπο Κύριλλο ή τον Τζορντάνο Μπρούνο που έμεινε φυλακισμένος 7 χρόνια από την Ιερά εξέταση της εκκλησίας και στο τέλος κάηκε ζωντανός.
Τέλος δεν έχουν οι διώξεις αυτών των μεγάλων Διανοιών, που πάνω στους δικούς τους στοχασμούς, στις δικές τους έρευνες και δράσεις, βασίστηκε όλη η σημερινή επιστήμη και πρόοδος.
Οι Αρχαίοι Έλληνες, έδωσαν στην οικουμένη την φιλοσοφία και απέρριψαν την επίσημη, τότε θρησκεία και μερικοί από αυτούς κάθε θρησκεία.
Ο μεγάλος Ηράκλειτος λέει πως:
"κάθε (-ισμός) είναι πάγος, όταν η ζωή είναι πυρ".
Κάθε θρησκεία, κάθε "–ισμος", κάθε πίστη είναι νεκρή και φτιαγμένη να δημιουργεί νεκρούς νόες. Λέγοντας θρησκεία, εννοώ ΚΑΘΕ ΘΡΗΣΚΕΙΑ, μη εξαιρουμένης της αρχαιοελληνικής, μια και αυτή θρησκεία ήταν και όλοι οι φιλόσοφοι ήταν εναντίον κάθε πίστης.
Η Φιλοσοφία είναι υπέρ της ΓΝΩΣΗΣ
όχι υπέρ της πίστης.
Η θρησκεία είναι υπέρ της πίστης, γιατί κάθε Γνώση αυτόματα βγάζει τον Νου έξω από τα πλοκάμια της κυριαρχίας της.
Όταν λοιπόν μιλάμε, για το Αρχαίο Ελληνικό Μεγαλείο Στοχασμού και Σοφίας,
εννοούμε το μεγαλείο των Αρχαίων Ελλήνων Φιλοσόφων
και όχι των αρχαίων Ελλήνων, φυσικά όχι της μάζας.
Γιατί οι μαζάνθρωποι σε κάθε εποχή, σε κάθε θρησκεία, σε κάθε πίστη είναι ίδιοι και οι πράξεις τους γελοιωδώς επαναλαμβανόμενες. Είναι τα γνωστά υπάκουα πρόβατα που είτε βελάζουν υπέρ του Δία, είτε υπέρ του Γιαχβέ (μιλώ μόνο για τους Έλληνες) είναι το ίδιο.
"Ουδεμία σχέση είχαν οι φιλόσοφοι με τους περισσότερους από τους συμπολίτες τους και με τον απλό λαό, ο οποίοι συνήθως βρισκόταν σε χαμηλότατο ή μέτριο πνευματικό επίπεδο, δεν τους καταλάβαινε καθόλου, συχνά οι άνθρωποι τους κορόιδευαν, τους χλεύαζαν, δεν τους αποδέχονταν, ή ακόμη και τους φοβούνταν ή ένιωθαν δέος μπροστά τους. Οι περισσότεροι φιλόσοφοι ήταν αντικοινωνικοί, μοναχικοί τύποι, που συναναστρέφονται μόνο τους ομοίους τους και τους πιστούς μαθητές τους, έφτιαχναν δικές τους κλίκες (τις «σχολές»), μακριά από τα αυτιά και τα μάτια των ανόητων".
Οι περισσότεροι φιλόσοφοι δεν ήταν Αθηναίοι, ούτε εξελίχθηκαν ως φιλόσοφοι εξαιτίας της ζωής τους στην Αθήνα. Η φιλοσοφία ούτε γεννήθηκε στην Αθήνα ούτε πέθανε στην Αθήνα. Ήταν μερικές φορές περαστική από την Αθήνα, στο ταξίδι της προς την εξερεύνηση του γνωστού κόσμου. Οι περισσότεροι φιλόσοφοι ταξίδεψαν σε όλον τον αρχαίο κόσμο, συλλέγοντας τις γνώσεις τους από παντού και επέστρεφαν για να διδάξουν τους Έλληνες με τα συμπεράσματα τους, τις γνώσεις και τις εμπνεύσεις που αποκόμισαν από τις έρευνες, τις θεωρίες και τις εξερευνήσεις τους.
Οι συντοπίτες τους σπανίως τους αναγνώριζαν ως σοφούς κι έτσι αναγνωρίζονταν σε άλλους τόπους. (Τότε, όπως και τώρα, κυβερνούσε στην Ελλάδα η μισαλλοδοξία). Οι περισσότεροι φιλόσοφοι δεν γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στο κυρίως σώμα της Ελλάδας, αλλά στη Μικρά Ασία, στην Ιωνία και στη «Μεγάλη Ελλάδα» και στις αποικίες.
Οι περισσότεροι φιλόσοφοι κατέφευγαν στις αποικίες, επειδή τους κυνηγούσαν, προτιμούσαν τις κοινωνίες των νέων πολιτειών και αποικιών όπου άκμαζαν οι νέες ιδέες, κυρίως στην Κάτω Ιταλία, στη Σικελία, κλπ. Συνήθως δεν συμβάδιζαν με το αθηναϊκό ή το σπαρτιατικό κράτος.
Όλοι ανεξαιρέτως οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, ήταν πάρα πολύ παράξενοι άνθρωποι, τύποι εκκεντρικοί, πολυσχιδείς και πολυμαθείς, ιδιότροποι, παρεξηγημένοι μεγαλοφυΐες, απόλυτα πρωτοποριακοί και μεγάλοι επαναστάτες, στη θεωρία ή στην πράξη.
Αν κυκλοφορούσαν σήμερα ανάμεσα μας, όλοι θα τους θεωρούσαν είτε τρελούς, είτε γραφικούς, είτε μυστηριώδες, είτε επικίνδυνους αιρετικούς, είτε ανατρεπτικούς, είτε τελείως ακατανόητους τύπους, μάγους, μυστικιστές, τρελούς επιστήμονες, ευφάνταστους συγγραφείς, ονειροπαρμένους και τελείως φευγάτους καλλιτέχνες. Κανένας δεν θα τους παραδεχόταν αν ήταν σύγχρονοι μας, όπως τους παραδέχονται τώρα που είναι αρχαίοι και κλασικοί.
Πίστευαν σε πολύ παράξενα πράγματα, είχαν τελείως παράδοξες ιδέες, απαράδεκτες για την εποχή τους (συχνά και για τη δική μας), οι περισσότεροι ήταν κοσμοπολίτες, εξόριστοι ή αυτοεξόριστοι, περιηγητές, παράξενοι διανοητές, ήταν εναντίον της κοινωνίας στη μορφή που ξέρουμε, της θρησκείας, των λαϊκών και των δημοφιλών πεποιθήσεων, πίστευαν σε ουτοπίες και σε δικές τους επινόησης κοινωνικά, πολιτικά και φιλοσοφικά συστήματα.
Ήταν αληθινοί άνθρωποι, ενώ όλοι γύρω τους ήταν ανθρωπάρια. Δεν συνέθεσαν το έργο τους βάσει κάποιου επίσημου ελληνικού πολιτισμού ή επηρεασμένοι από το κύριο σώμα του, αλλά από προσωπική έμπνευση και έρευνα και εξερεύνηση, αμφισβήτηση και περιέργεια, ατομικό στοχασμό και μαθητεία μόνο δίπλα σε προγενέστερους ομοίους τους.
Ο Διογένης Λαέρτιος, λέει ότι ο Ηράκλειτος καταλήφθηκε από μισανθρωπία, δεν ήθελε να ζει μαζί με τους ανθρώπους, κατέφυγε στα όρη και στα άγρια βουνά, όπου ζούσε ολομόναχος τρώγοντας ρίζες και βότανα.
Ο Εμπεδοκλής έλεγε θλιμμένος: «Από τέτοια ύψη, από τέτοια δόξα, ξέπεσα σ’ αυτή τη δυστυχισμένη γη, και συμφύρομαι μ’ αυτά τα χυδαία δίποδα…»
(Απόσπασμα από το βιβλίο του Παντελή Γιαννουλάκη:
“Οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι και το αρχαίο ελληνικό κατεστημένο”)
